Gezellig: Chinees Nieuwjaar bij Schoonfamilie

Als blikken konden doden, dropen de muren van het bloed. Ze staat met zo'n enorme ruk op dat haar stoel spontaan achterover valt. De baby zal wel van achtbanen houden, later.
"Kom schat, ik ben weg."
Ik volg haar gedwee naar het kamertje, waar het opoetje zit. Het lieve oude mens kan amper meer lopen en niets meer zien. De familie heeft haar dit jaar maar niet aan tafel gezet.

Nu ben ik wel wat gewend van mijn schoonfamilie, maar verstaan doe ik hun Tianjin-dialect nog steeds niet. Ik heb dus geen idee wat er aan de hand is. Wat misschien maar goed is ook, want ik was die avond alvast begonnen met Oom 1 de mantel uit te vegen. Wij waren op het station echt niet verkeerd gelopen zoals hij zei, terwijl hij er niet eens bij was. Hij stond immers gewoon aan de uitgang, omdat hij erop stond om ons op te halen, zodat hij de nieuwe Mercedes van zijn schoonzoon kon showen.

Mevrouw Pin
Bij het opoetje breekt X. De tranen biggelen over haar wangen. Het blijkt allemaal terug te voeren op de vrouw van Oom 1. Laten we haar Mevrouw Pin noemen.

Mevrouw Pin had duidelijk niet haar beste avond. Ze had het niet kunnen laten om X (maar weer eens) in te prenten dat muziek en acteren - en dus X haar masteropleiding - nutteloze geldverspilling is. Bovendien waren haar kleren niet duur genoeg en haar schoenen te vuil, en waren we ook nog eens te laat. Dat laatste was helemaal mijn schuld, maar ik ben blank en versta niks, dus was het niet in mevrouw Pin opgekomen dat X zo onschuldig zou kunnen zijn als een ongeboren kind.

Pin wist dat X zwanger is. In feite heeft ze een verbale moordaanslag op ons kind gepleegd.

"Meid, je bent dikker geworden," mompelt het opoetje, met een hand op X haar dij, terwijl ik in de andere kamer Schoonma als een woeste leeuwin haar dochter en haar relatie met de familie hoor verdedigen. Een subtiele fonkeling twinkelt in opoetjes nietsziende ogen. Opoetje vindt het fijn haar kleindochter eens te zien om haar heen te hebben en het boeit haar geen lor wat voor kleren die aan heeft.

Over een maand of 6 wordt de baby dus geshowd aan opoetje. We doen het kind dan spuuglelijke kleertjes aan rijden het rond in een aftandse tiendehands-buggy. ETA: onbekend, je ziet ons wel verschijnen. En als mevrouw Pin dat niet goed genoeg vindt, dan blijft ze lekker weg.