"Uche Uche!"
X kan niet slapen. En daardoor ik zelf ook niet.
"Uche Uche.... Uche!"
Gisteren is het begonnen. En ze heeft het wel vaker. Een nare, vast zittende kuch-hoest. Als ik geluk heb, lukt het haar om gewoon in slaap te vallen en door te slapen. Maar deze nacht gaat het van kwaad tot erger.
"Uche, Uche, Uche.... UUUCCHHHEEEE UUUUUCHHHHH!!!!"
Dit is geen hoesten meer. Dit is blaffen. Braaf heb ik X voor het slapen gaan voorzien van een grote thermosfles warm water (standaard voor elk zichzelf respecterend Chinees huishouden). Maar tegen dit gebrul valt niet op te deppen.
Gelukkig zag ik de (hoest)bui de dag ervoor al hangen. Tsja, wat wil je: je vrouw is zwanger dus je houdt haar extra scherp in de gaten. Dat doet iedere man toch?
Afijn, ik zag de bui al hangen, en dat was een mooie kans om een lang uitgesteld besluit te nemen. Hoewel constant nachtelijk hoesten een aanstaand ouderpaar prima klaarstoomt voor slapeloze baby-nachten, moest het er toch maar van komen. Een Lucht Purificatie Apparaat in huis.
Het hoestje van X kennen we in Nederland en Vlaanderen namelijk ook. Maar dan als Rokershoest. De lucht in Chinese steden is vaak zo vuil dat roken er zinloos is. Het is hier een groot meerook-circus. Tenmiste, ik dénk dat X hierdoor zo vaak dit nare hoestje heeft.
Meteen de dag na de online bestelling - vandaag - is het ding geleverd. Hij kan aan, heb ik al ontdekt. En uit. En hij kan op automatisch. Het apparaat geeft zelf aan of de luchtkwaliteit goed, zo-zo, of slecht is, en kan zichzelf in- en uitschakelen. Onze luchtverfrisser is niet de duurste maar ook niet de goedkoopste: omgerekend ruim 200 euro. Betalen konden we cash-on-delivery. (Ik had er speciaal geld voor gepind. Komt die man met dat ding aan de deur, zegt-ie: "Wilt u met de pinpas betalen?")
Dus hij staat er nu en hij werkt. De komende dagen mag hij laten zien hoe goed hij is, en hoe snel hij (geholpen door een vrachtlading fruit) X van haar rokershoestje af kan helpen. Bij bewezen waarde mag hij later ook de baby gaan beschermen.
De kwaliteit van onze nieuwe Air Purifier zal zijn af te lezen aan het aantal wallen onder mijn ogen.
vrijdag 27 december 2013
dinsdag 24 december 2013
Een Zwangere Kerst met X en Maria
2014 jaar geleden op de dag voor Kerst was Jozef de hele dag onderweg met zijn zwangere Maria. Precies 2014 jaar later ging M met zijn zwangere X op weg naar de Kerk om dat (en nog wat anders) te gedenken.
Niet dat ik ons met Jozef en Maria wil vergelijken, maar een lijdensweg was het wel. In Beijing zijn 4 Katholieke Kerken, de een nog verder weg dan de andere. De beoogde Kerst-mis was in een van de verste kerken. Tenminste dat dacht ik. Net als Jozef en Maria konden we niet terecht. Niet omdat we niet welkom waren (want in een Kerk is iedereen altijd welkom, zeker met Kerst). Maar omdat ik ons naar de verkeerde kerk had geleid. M was een beetje dom.
Maar in een andere kerk was nog wel een Kerst-mis in het Chinees. Dus wij daar naartoe. Maar net als de herbergen in de tijd van Jozef en Maria, was het stervensdruk. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, is het wel aan mensenmassa's. (Ja, ik weet het: waarom ga ik dan in Beijing wonen??) X is als Chinese wel wat gewend. Dus die drumde vrolijk binnen, met een ietwat chagrijnige ik in haar kielzog. Maar moe werden we zo onderhand wel, allebei.
En toen sloeg het noodlot toe.
"Schat... ik voelde een soort steek in mijn buik".
Meteen doemen de meest rampzalige scenario's op in mijn hoofd. X op een anoniem, goor, openbaar toilet, badend in het baarmoederbloed, met ergens in de plas ronddobberend onze dode foetus. Jakkes. Er zijn leukere dingen die je kunt doen op Kerstavond.
Met een bezorgd gezicht grijp ik mijn mobieltje. Ik open WeChat en vraag mijn moeder of dit normaal is. Die weet het niet, want zelf heeft ze dit nooit gehad. Voor de zekerheid zet ik ook maar even snel een vraag op babybytes.nl.
X zelf is het voorval al weer snel vergeten en kletst zoals gewoonlijk honderduit met wie er toevallig maar haar pad kruist. Op haar manier stelt ze mij gerust: "Het is al voorbij hoor lieverd, ik voel me alleen een beetje alsof ik ongesteld word."
Ja nee dán is het goed! Ongesteld = afbraak van de eicel = geen kind, toch? Argh!!! Ik bedacht alvast hoe we het snelst naar een ziekenhuis zouden kunnen komen. Een taxi? En dan naar ons eigen ziekenhuis of hopen dat de chauffeur een ziekenhuis in de buurt weet?
Laat op de avond komen we thuis. X is behoorlijk uitgeput. Ik zet de computer aan en open internet. Op babybytes hebben al tien mensen geantwoord.
"Maak je geen zorgen, de baarmoeder is gewoon aan het groeien. Wij hebben dit allemaal. Wij weten precies wat X doormaakt. Verwen haar maar lekker, dat heeft ze nodig."
X heeft geluk dat ze zwanger is, want normaal weiger ik halsstarrig om toe te geven aan vrouwelijke samenspannerij. Maar nu is dat geen optie, want tegen zwangere vrouwen moet je nooit ingaan. In dit geval zijn er zelfs 10 zwangere vrouwen op internet plus mijn eigen zwangere X.
"Lieverd, ik moet een voetenbadje."
"Ja hoor schat. Jij krijgt een voetenbadje. Wat voor zeepje wil je erin?"
Uiteindelijk zegen Jozef en Maria doodmoe neer in het stro... en wij in ons eigen bed.
Niet dat ik ons met Jozef en Maria wil vergelijken, maar een lijdensweg was het wel. In Beijing zijn 4 Katholieke Kerken, de een nog verder weg dan de andere. De beoogde Kerst-mis was in een van de verste kerken. Tenminste dat dacht ik. Net als Jozef en Maria konden we niet terecht. Niet omdat we niet welkom waren (want in een Kerk is iedereen altijd welkom, zeker met Kerst). Maar omdat ik ons naar de verkeerde kerk had geleid. M was een beetje dom.
Maar in een andere kerk was nog wel een Kerst-mis in het Chinees. Dus wij daar naartoe. Maar net als de herbergen in de tijd van Jozef en Maria, was het stervensdruk. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, is het wel aan mensenmassa's. (Ja, ik weet het: waarom ga ik dan in Beijing wonen??) X is als Chinese wel wat gewend. Dus die drumde vrolijk binnen, met een ietwat chagrijnige ik in haar kielzog. Maar moe werden we zo onderhand wel, allebei.
En toen sloeg het noodlot toe.
"Schat... ik voelde een soort steek in mijn buik".
Meteen doemen de meest rampzalige scenario's op in mijn hoofd. X op een anoniem, goor, openbaar toilet, badend in het baarmoederbloed, met ergens in de plas ronddobberend onze dode foetus. Jakkes. Er zijn leukere dingen die je kunt doen op Kerstavond.
Met een bezorgd gezicht grijp ik mijn mobieltje. Ik open WeChat en vraag mijn moeder of dit normaal is. Die weet het niet, want zelf heeft ze dit nooit gehad. Voor de zekerheid zet ik ook maar even snel een vraag op babybytes.nl.
X zelf is het voorval al weer snel vergeten en kletst zoals gewoonlijk honderduit met wie er toevallig maar haar pad kruist. Op haar manier stelt ze mij gerust: "Het is al voorbij hoor lieverd, ik voel me alleen een beetje alsof ik ongesteld word."
Ja nee dán is het goed! Ongesteld = afbraak van de eicel = geen kind, toch? Argh!!! Ik bedacht alvast hoe we het snelst naar een ziekenhuis zouden kunnen komen. Een taxi? En dan naar ons eigen ziekenhuis of hopen dat de chauffeur een ziekenhuis in de buurt weet?
Laat op de avond komen we thuis. X is behoorlijk uitgeput. Ik zet de computer aan en open internet. Op babybytes hebben al tien mensen geantwoord.
"Maak je geen zorgen, de baarmoeder is gewoon aan het groeien. Wij hebben dit allemaal. Wij weten precies wat X doormaakt. Verwen haar maar lekker, dat heeft ze nodig."
X heeft geluk dat ze zwanger is, want normaal weiger ik halsstarrig om toe te geven aan vrouwelijke samenspannerij. Maar nu is dat geen optie, want tegen zwangere vrouwen moet je nooit ingaan. In dit geval zijn er zelfs 10 zwangere vrouwen op internet plus mijn eigen zwangere X.
"Lieverd, ik moet een voetenbadje."
"Ja hoor schat. Jij krijgt een voetenbadje. Wat voor zeepje wil je erin?"
Uiteindelijk zegen Jozef en Maria doodmoe neer in het stro... en wij in ons eigen bed.
vrijdag 20 december 2013
Schildklier in een Glas Water?
Afijn, na een hoop plussen en minnen - en een nutteloze discussie over verzekeringen en kosten van medicijnen die nog niet eens zijn voorgeschreven - dus toch naar het ziekenhuis. Na even zoeken hadden we redelijk vlot de juiste dokter gevonden. Ik mocht er zowaar ook mee naar binnen. Schildklier- en suikerziektendokters zijn cool!
'Zo mevrouw, hoeveel-en-twintig bent u precies?' zei de dokter.
X glundert. Deze dokter kan niet meer stuk want in werkelijkheid is X 30.
X glundert. Deze dokter kan niet meer stuk want in werkelijkheid is X 30.
Dus de dokter mocht vrij haar gang gaan. Even de schildklieren voelen... check. Handen uitstrekken... check. Iets van de ademhaling beluisteren... check.
'Nee hoor mevrouw, er is niks aan de hand. Tja die TSH waarde van 0.017 is inderdaad nog geen fractie van de 0.350 die op het papiertje staat, maar dat maakt niet uit hoor. Die waarden gelden pas vanaf de vierde maand dus u heeft nog bijna drie weken de tijd. Maakt u zich geen zorgen, het gebeurt vaak zat dat er een flinke dip in de TSH waarde zit rond deze tijd. Tot ziens en veel plezier op uw roze wolk. Dahag!'
Nou.... Valt dat even mee. Voorlopig dan.
Kosten van dit bezoek (schrik niet): omgerekend 0,50 euro. Geen geld.
Eenmaal buiten laat X zich weer van haar zwangerste kant zien. 'Ik heb honger,' zegt ze. 'Ik wil pizza.'
En ach, wat doe je als je geld over hebt en er zit een Big Pizza vlak naast het ziekenhuis met een mega-pizzabuffet voor omgerekend 7,50 euro per persoon...?
Wie denkt Schoonmama dat ze is?
'Ja goedemiddag mevrouw X, u spreekt met het Ziekenhuis. De uitslag van uw bloedonderzoek is binnen, en het zou toch goed zijn om even langs te komen. Uw schildklier-dinges-waarde en uw bloedsuikerwaarde wijken wat af. Goedemiddag!'
Impuls
Mijn eerste impuls: direct naar het ziekenhuis. X haar eerste impuls: haar moeder bellen. X is rotsvast gewend om alles met haar moeder te bespreken. Dat zit erin gebakken. Dat verandert nooit, dus ik heb me daar allang bij neergelegd.
En dan volgt schoonmama's impuls: niet gaan, gewoon negeren en net doen alsof er niks aan de hand is. Schoonmama is dit rotsvast gewend: zelf ziet ze niet veel meer dan Stevie Wonder en het enige wat ze eraan doet, is een supergoedkoop prutszalfje gebruiken. Want dokters zijn er om de patient op kosten te jagen, en ziekenhuizen zijn er om jou allerlei ziektes aan te praten.
Als het om schoonmama zelf gaat, zal het me worst wezen of ze verantwoordelijk met haar gezondheid omgaat. Ik kan bezorgd tegen haar zeggen: zou u niet beter dit probleem eens aanpakken in plaats van maar door te blijven kwakkelen. Maar ik ga niet alles uit de kast halen om mijn zin door te drijven over haar gezondheid.
Als het om mijn vrouw en mijn kind gaat, ligt dat anders. Ik ben tenslotte de vader, dus ik draag verantwoordelijkheid - samen met mijn vrouw uiteraard, maar doordat haar moeder zo'n vreselijke dominante bemoeial is, heeft ze nauwelijks geleerd om zelf beslissingen te nemen. Het is dus ik tegen de schoonmama, met als inzet de gezondheid van mijn kind.
Gelijk
Internet geeft mij gelijk: dit is weliswaar niet direct een levensbedreigend probleem voor het kindje, maar wel iets dat de aandacht verdient, en waarschijnlijk ook behandeling met medicijnen. X haar vriend H geeft mij gelijk. X haar vriend CH geeft mij gelijk. Iedereen geeft mij gelijk. Het besluit is dus simpel.
Toch is schoonmama nu al 24 uur bezig met doordrammen en doorzaniken dat we niet naar het ziekenhuis moeten gaan hiervoor. Ze zegt dat ze daar maar wat verzinnen en dat ze alleen geld uit onze zak willen kloppen. Ze vertrouwt het ziekenhuis in Peking voor geen centimeter, ook al heeft ze daar zelf nog nooit 1 voet binnen gezet. Er is maar 1 ziekenhuis dat ze vertrouwt en dat is heel toevallig ook het dichtstbijzijnde ziekenhuis voor haar zelf. Als we dan toch naar de dokter willen dan moeten we maar naar haar woonplaats komen, zegt ze.
Ik dacht dat ik schoonma in 2 goede gesprekken duidelijk had gemaakt dat wij geen 'beheersing' van ons leven door haar nodig hebben. Wel 'advies'. Maar blijkbaar was dat toch niet zo duidelijk. Schoonma doet namelijk niets anders dan ons leven beheersen zoals ze dat al 30 jaar met X doet.
Nederlander
Jammer genoeg ben ik een Nederlander: zelfstandig en zeer gesteld op mijn persoonlijke vrijheid. Dat heb ik geleerd van mijn eigen cultuur en mijn eigen ouders. Een schoonmama die probeert mij of mijn kind als een despoot te overheersen, past daar niet bij. Dat kan ik met de beste wil van de wereld niet verdragen en ik wil dat ook niet leren verdragen.
Ik heb X en schoonmama al een paar keer duidelijk gezegd dat dit een enorm probleem kan worden. Je moet er niet aan denken: man en schoonmama op voet van oorlog met elkaar, en X en kind daar tussenin. Perfect recept voor allerlei familiedrama's.
Er is maar 1 oplossing: schoonmama en ik moeten elkaar beter leren kennen en begrijpen. Ik ben dus bereid om een uiterste inspanning te doen wat dit betreft, maar ik eis dat ook van schoonmama, al is ze 100 keer 60 en van een andere cultuur en weet ze niet beter etcetera. En 1 ding is niet onderhandelbaar: ze blijft met haar despotige poten van mijn kind - dat wil zeggen: ze moet en zal accepteren dat WIJ de beslissingen nemen en dat ZIJ zich daar over het algemeen bij neer moet leggen en er verder over moet zwijgen. Kan ze dat niet... dan komt het niet goed.
Verstand
Gelukkig heeft X behalve erg veel moederliefde, ook nog een beetje gezond verstand. Zodat we vandaag in elk geval naar het ziekenhuis kunnen en erachter kunnen komen hoe ernstig de afwijkende waarden nu eigenlijk zijn...
woensdag 18 december 2013
Nederland: Zo Slecht Nog Niet
Als je in het buitenland woont en je denkt dat je Nederland niet mist, word dan een zwanger. Reken maar dat je Nederland zult missen!
Het leven is zo simpel in Nederland. Ben je zwanger? Gewoon naar een huisarts gaan, en die legt je precies uit waar je daarna naartoe moet, en wanneer. Op een vriendelijke en medelevende toon. Heerlijk.
Hoe anders is dat in China. De medische wereld in China is voor mij onbekender dan de bushbush van Afrika voor de tijd van dokter Livingstone. Huisartsen zijn er niet echt, wel kleine Chinese-stijl of westerse-stijl doktertjes maar die kennen geen systeem van verwijsbriefjes of andersoortige communicatie met specialisten. Een mens gaat hier gewoon direct naar 'het ziekenhuis'.
Nu zijn er in Peking talloze ziekenhuizen. Daar zit het probleem niet. Het probleem is: als je zwanger bent moet je naar het juiste soort ziekenhuis gaan. Namelijk een ziekenhuis voor vrouwen, die zwanger zijn, en die het kind willen houden. Opgepast dus, een klein foutje en je ongeboren kind kan gelijk door naar zijn begrafenis.
Ook de timing is van onschatbaar belang. In het ziekenhuis van onze eerste keuze werden we niet geholpen, want ze nemen je alleen aan als je maximaal 6.5 weken zwanger bent. Ook voor een ander ziekenhuis - maximaal 8 weken - waren we net te laat. In een derde ziekenhuis konden we nog wel terecht maar na het lezen van een website met horror-verhalen over dat ziekenhuis, wisten we niet hoe snel we daar weer weg moesten. Wel 60 euro armer en twee volle dagen verspild. Helaas.
Gelukkig ging het vandaag beter. X had toch nog een ziekenhuis gevonden waar we terecht konden. Vanmorgen is ze voor 130 euro onderzocht (urine, bloed...) en over het algemeen gaat het goed. Alleen de 孕酮 yuntong waarde is behoorlijk laag. Geen idee wat het is, maar de normale waarde is rond de 35, terwijl X maar 18 heeft. Het schijnt dat dit de kans op een miskraam kan vergroten... We hebben pilletjes gekocht die deze waarde moeten opkrikken.
Over drie weken moet X terugkomen voor meer onderzoek. Ik als man mag nergens bij zijn. Ik moet tot in den treure elke keer achterblijven op de gang. Ik zelf krijg geen enkele dokter te zien of te spreken, althans geen dokter in functie. Ik kan niet zien wat ze met mijn vrouw en ongeboren kind uitspoken. Als er een beslissing genomen moet worden over wel of geen test doen, over wat voor soort medicijnen of behandeling er gedaan moet worden, dan wordt mij niets gevraagd. De vader speelt een achtergestelde rol in China… maar mag wel steeds de portemonnee trekken. Onderzoeken worden direct afgerekend.
Nee, Nederland is zo slecht nog niet.
maandag 9 december 2013
LIVE bij de dokter: Verboden voor Mannen
'Verboden voor mannen.' Het staat er echt!
Verboden toegang voor mannen. Opeens denk ik aan dat bordje bij de bakker en de slager, met daarop een hondje met een rode streep erdoor en de tekst 'ik mag hier niet in'. Vandaag ben ik dat hondje.
Ik ben de hoofdoorzaak van het naakte feit dat wij hier zitten. Ik ben mijn vrouws rots in de branding als ze dankzij mijn prestatie kotsmisselijk moet overgeven. Als een koene ridder vervul ik al bijna twee maanden haar onmogelijkste wensen. Zonder klagen. Als een volleerd krijgsheer en strateeg verdedig ik mijn kind tegen de grillen van schoonmama. En nu mag ik de kindkrijg afdeling in het ziekenhuis niet in. Want ik ben tenslotte maar een man.
Blijkbaar dient de man bij het krijgen van een kind geen rol te spelen. Hij dient geen betrokken vader te zijn. Hij mag geen vragen aan de dokter stellen en hij mag de echo's kennelijk niet zien.
In China is de man gewoon de zaadleverancier en degene die de rekening kan betalen.
Verboden toegang voor mannen. Opeens denk ik aan dat bordje bij de bakker en de slager, met daarop een hondje met een rode streep erdoor en de tekst 'ik mag hier niet in'. Vandaag ben ik dat hondje.
Ik ben de hoofdoorzaak van het naakte feit dat wij hier zitten. Ik ben mijn vrouws rots in de branding als ze dankzij mijn prestatie kotsmisselijk moet overgeven. Als een koene ridder vervul ik al bijna twee maanden haar onmogelijkste wensen. Zonder klagen. Als een volleerd krijgsheer en strateeg verdedig ik mijn kind tegen de grillen van schoonmama. En nu mag ik de kindkrijg afdeling in het ziekenhuis niet in. Want ik ben tenslotte maar een man.
Blijkbaar dient de man bij het krijgen van een kind geen rol te spelen. Hij dient geen betrokken vader te zijn. Hij mag geen vragen aan de dokter stellen en hij mag de echo's kennelijk niet zien.
In China is de man gewoon de zaadleverancier en degene die de rekening kan betalen.
vrijdag 6 december 2013
Daar zijn we weer!
Het was een tijdje stil. Tenminste... voor jullie. Voor ons niet, want hier gebeurt des te meer. We zijn namelijk even verhuisd.
De afstand was klein, maar het gedoe was er niet minder om. De nieuwe huisbaas is een glad bedrijf dat op slinkse wijze argeloze mensen geld uit de zak probeert te kloppen - en daar hebben wij nu dus een contract mee.
Als dat maar goed gaat: betalen mogen we maar service ho maar; voor het huis zelf moet een hoop geregeld worden - reparatietje hier, internet moet over, en we hebben 150 euro aan gesmeten tegen de bouw van een scheidingsmuur met raam. Het was de bedoeling dat er een vrij gevoel zou ontstaan door extra veel daglichtinval, maar de werklieden hebben het raam helemaal bovenaan bij het plafond gedaan zodat het meer op een gevangenis lijkt. (Ja, ons kindje zal wel het gevoel hebben dat-ie in gevangenschap gefokt is.) En als klap op de vuurpijl logeert Schoonmama gezellig anderhalve week bij ons.
Ze doet goed haar best en ze kan bijzonder handig zijn, dat moet gezegd. Voor bijna niks haalt ze in recordtijd ergens een slaapbank vandaan, komt ze met een paar hele aardige nieuwe kasten op de proppen en regelt ze een paar gordijnen.
Maar helaas, elk voordeel hep ze nadeel. Ze loopt ook constant in de weg, probeert mij uit te leggen hoe je met een waterkoker dient om te gaan, vindt het erg handig als mijn ondergoed en sokken zonder enig systeem in een plastic zak worden gemoffeld, en praat in haar onverstaanbare dialect mij én X de oren van het hoofd.
Gelukkig kan ik overdag nog naar mijn werk. Maar X zit met haar moeder opgescheept en de dames halen elkaar gezellig het bloed onder de nagels vandaan. Tot huilens (X.) aan toe. En wie aan X komt, komt aan mijn kind en dus DUBBEL aan mij.
Uiteindelijk heeft een goed gesprek (voor zover ik het kon verstaan) veel goed gedaan. Tenminste zo lijkt het. Want feit blijft dat die twee niet met en niet zonder elkaar kunnen. Wordt nog leuk als dat kind er straks is...
Maar goed, door al het gedoe rond de verhuizing is de zwangerschap, raar maar waar, een beetje op de achtergrond geraakt. Maar dat komt vanzelf goed - als alles volgens plan verloopt (wat je bij ons maar nooit weet) dan mogen we maandag naar de dokter.
zaterdag 23 november 2013
Zwanger dus dik: Moet de man ontkennen?
Nou Surinaamse Super Dad Dwight... Als jij denkt dat er een manier is om je zwangere vrouw die zich dik vindt gerust te stellen, kom dan een keertje langs.
Ja, dames en heren: geloof het of niet, een vrouw die zwanger is wordt dik. En wat erger is: ze ziet dat ook. Wat dat betreft is X een hele gewone vrouw. Kijkt in elke spiegel die ze tegenkomt - autospiegels en zelfs spiegelingen in ruiten en andere oppervlakken incluis - en kruipt op elke weegschaal die ze ziet. Ze houdt haar dik scherp in de gaten.
Ja Super Dad Dwight, ook de mijne zegt "Kijk nou wat een dikke benen ik heb!" en "Houd je nog wel van me als ik straks helemaal vet en lelijk ben?"
Super Dad, als de wereld Finding Nemo zou zijn, dan is mijn X Dory: superschattig en loveable tot op het bot, maar (soms) met de aandachtsspanne van een goudvis. Dat geeft niet: dat is een van de dingen die haar zo speciaal maken. Maar als ik dan moet antwoorden op een noodkreet, dan gaat dat het ene oor in, en zo het andere weer uit. Helpt niet. Ik doe het toch, en ik blijf het doen: zeggen dat ze niet dik is en dat ze juist heel mooi is en heel zwanger. Maar eigenlijk is het zinloos. Dat weet ik, dat weet zij, en beste Super Dad, dat weet jij ook.
Laten we eerlijk wezen. Te zeggen: "Kijk, er is nu meer vrouw om van te houden" is heel lief, maar we weten allemaal dat dit betekent: "Kijk, mijn vrouw is dikker geworden." Te zeggen: "Ach ik hoef niet te liegen door te zeggen dat mijn vrouw niet dikker is geworden, want ik vind haar alleen maar mooier" klinkt mooi, maar kan evengoed betekenen dat je in een ontkenningsfase zit.
Nee wacht, dat laatste neem ik terug. Zwangere vrouwen zijn mooi. Ook al zien ze dat zelf niet altijd. (Naar eigen zeggen.)
Mooi dus, maar wel dik. Dat hoort er nu eenmaal bij. Ik zou geen moderne Nederlander zijn als ik de dingen niet zou 'benoemen'. Logisch, want er zit een baby in - inclusief alle benodigde voedingsstoffen en lichaamsvetten.
Liegen tegen X door te ontkennen dat ze dikker wordt, is dus geen optie. Ook al niet omdat wij katholiek zijn. Wij mogen niet liegen. Dat zou X ook niet willen. Ze doet dat tenslotte zelf ook niet. Meer dan eens heeft ze tegen mij verzucht: "Schat... waarom heb jij toch zo veel rimpels? En waarom worden het er steeds meer?"
("Schatje dat is omdat jij steeds zegt dat jij dik bent en wat mij de wenkbrauwen doet fronsen omdat ik niet begrijp dat jij alleen dik ziet en niet mooi!")
Bovendien moet je nooit tegen een zwangere vrouw in gaan, want zwangere vrouwen zijn altijd De Baas. Dus als die zeggen dat ze dik zijn... tsja, dan is dat zo.
Dus laten we de zwangerschap gewoon nemen zoals die komt. X ziet er nu al kilo's aan vliegen en wordt de komende 8 maanden alleen nog maar dikker... en als het goed is ook mooier. Terwijl haar man 'super dad M.' er alleen maar rimpeliger op zal worden.
Ja, dames en heren: geloof het of niet, een vrouw die zwanger is wordt dik. En wat erger is: ze ziet dat ook. Wat dat betreft is X een hele gewone vrouw. Kijkt in elke spiegel die ze tegenkomt - autospiegels en zelfs spiegelingen in ruiten en andere oppervlakken incluis - en kruipt op elke weegschaal die ze ziet. Ze houdt haar dik scherp in de gaten.
Ja Super Dad Dwight, ook de mijne zegt "Kijk nou wat een dikke benen ik heb!" en "Houd je nog wel van me als ik straks helemaal vet en lelijk ben?"
 |
| X in haar glansrol van Dory. |
Laten we eerlijk wezen. Te zeggen: "Kijk, er is nu meer vrouw om van te houden" is heel lief, maar we weten allemaal dat dit betekent: "Kijk, mijn vrouw is dikker geworden." Te zeggen: "Ach ik hoef niet te liegen door te zeggen dat mijn vrouw niet dikker is geworden, want ik vind haar alleen maar mooier" klinkt mooi, maar kan evengoed betekenen dat je in een ontkenningsfase zit.
Nee wacht, dat laatste neem ik terug. Zwangere vrouwen zijn mooi. Ook al zien ze dat zelf niet altijd. (Naar eigen zeggen.)
Mooi dus, maar wel dik. Dat hoort er nu eenmaal bij. Ik zou geen moderne Nederlander zijn als ik de dingen niet zou 'benoemen'. Logisch, want er zit een baby in - inclusief alle benodigde voedingsstoffen en lichaamsvetten.
Liegen tegen X door te ontkennen dat ze dikker wordt, is dus geen optie. Ook al niet omdat wij katholiek zijn. Wij mogen niet liegen. Dat zou X ook niet willen. Ze doet dat tenslotte zelf ook niet. Meer dan eens heeft ze tegen mij verzucht: "Schat... waarom heb jij toch zo veel rimpels? En waarom worden het er steeds meer?"
("Schatje dat is omdat jij steeds zegt dat jij dik bent en wat mij de wenkbrauwen doet fronsen omdat ik niet begrijp dat jij alleen dik ziet en niet mooi!")
Bovendien moet je nooit tegen een zwangere vrouw in gaan, want zwangere vrouwen zijn altijd De Baas. Dus als die zeggen dat ze dik zijn... tsja, dan is dat zo.
Dus laten we de zwangerschap gewoon nemen zoals die komt. X ziet er nu al kilo's aan vliegen en wordt de komende 8 maanden alleen nog maar dikker... en als het goed is ook mooier. Terwijl haar man 'super dad M.' er alleen maar rimpeliger op zal worden.
donderdag 21 november 2013
Niet luisteren toch doen: Hoe houd je een schoonmama in toom?
Dus toch!! Ze heeft het gewoon TOCH gekocht!
X en ik hadden er nog zo goed over gecommuniceerd. X was het met me eens: zo'n ding hebben wij niet nodig. Een dekentje of kleren ter bescherming tegen straling van mobiele telefoons en computers, dat is overbodig.
Goed, misschien bestaat die straling wel. Ook al is er niets wetenschappelijk bewezen, je weet maar nooit, misschien is die straling inderdaad wel slecht. Maar kom op. X zit niet de hele dag tussen de computers en die ene mobiele telefoon die ze heeft, hangt ook niet de hele dag tegen haar buik. Kortom, zij is niet de doelgroep van de makers van anti-stralings-dekentjes en -kleren.
Maar Schoonmama heeft het dus toch gekocht.
Nu is schoonmama nogal Chinees, nogal bemoeizuchtig en - vooral - nogal bemoederend. Een mama pur sang, tot het bittere eind. En ik, daarentegen, ben westers en dus zelfstandig en zelfdenkend ingesteld, een echte onafhankelijke individualist. En stronteigenwijs bovendien. Kortom, een succesformule voor problemen en conflict. Want...
De Chinese Denkwijze
Ik ben blank, dus rijk. Schoonmama is altijd fabrieksarbeidster geweest en heeft alleen een bescheiden pensioentje, dus arm. De kosten zijn gemaakt ten behoeve van mijn vrouw, dus ik dien daarvoor op te draaien. Er wordt van mij verwacht dat ik deze kosten dus vergoed. En laten we eerlijk zijn, Schoonmama heeft altijd gelijk en dus zal ik toch zeker wel inzien dat zo'n anti-stralingsdeken fantastisch is?
De Westerse Denkwijze
Joh,rot op ga lekker een eind fietsen met je dekentje. Ik ben Nederlander, dus ik weet alles beter en kan alles zelf wel 'hendelen'. Ik had duidelijk gezegd dat ik zo'n dekentje dus niet wil, dus.... lieve Schoonmama, je kunt de spreekwoordelijke boom in.
Het Poldermodel is, bedacht ik, dé methode om de impasse te doorbreken en toch tot een of ander compromis te komen waar in elk geval ikzelf mee kan leven. Dacht ik.
Want toen ik het gesprek opende, had X zelf al een oplossing klaar.
"Schat... ik vind dat toch wel heel goed, zo'n anti-stralings-dekentje."
En aangezien ik heb geleerd dat je nooit een zwangere vrouw moet tegenspreken... zullen we dus toch maar betalen.
(Schoonmama heeft het weer voor elkaar. Hmpf.)
X en ik hadden er nog zo goed over gecommuniceerd. X was het met me eens: zo'n ding hebben wij niet nodig. Een dekentje of kleren ter bescherming tegen straling van mobiele telefoons en computers, dat is overbodig.
Goed, misschien bestaat die straling wel. Ook al is er niets wetenschappelijk bewezen, je weet maar nooit, misschien is die straling inderdaad wel slecht. Maar kom op. X zit niet de hele dag tussen de computers en die ene mobiele telefoon die ze heeft, hangt ook niet de hele dag tegen haar buik. Kortom, zij is niet de doelgroep van de makers van anti-stralings-dekentjes en -kleren.
Maar Schoonmama heeft het dus toch gekocht.
Nu is schoonmama nogal Chinees, nogal bemoeizuchtig en - vooral - nogal bemoederend. Een mama pur sang, tot het bittere eind. En ik, daarentegen, ben westers en dus zelfstandig en zelfdenkend ingesteld, een echte onafhankelijke individualist. En stronteigenwijs bovendien. Kortom, een succesformule voor problemen en conflict. Want...
De Chinese Denkwijze
Ik ben blank, dus rijk. Schoonmama is altijd fabrieksarbeidster geweest en heeft alleen een bescheiden pensioentje, dus arm. De kosten zijn gemaakt ten behoeve van mijn vrouw, dus ik dien daarvoor op te draaien. Er wordt van mij verwacht dat ik deze kosten dus vergoed. En laten we eerlijk zijn, Schoonmama heeft altijd gelijk en dus zal ik toch zeker wel inzien dat zo'n anti-stralingsdeken fantastisch is?
De Westerse Denkwijze
Joh,
Het Poldermodel is, bedacht ik, dé methode om de impasse te doorbreken en toch tot een of ander compromis te komen waar in elk geval ikzelf mee kan leven. Dacht ik.
Want toen ik het gesprek opende, had X zelf al een oplossing klaar.
"Schat... ik vind dat toch wel heel goed, zo'n anti-stralings-dekentje."
En aangezien ik heb geleerd dat je nooit een zwangere vrouw moet tegenspreken... zullen we dus toch maar betalen.
(Schoonmama heeft het weer voor elkaar. Hmpf.)
dinsdag 19 november 2013
Aanstaande papa mag met een gerust hart bezorgd zijn
"Lieverd..."
X meldt zich op de chat. Bellen doen we nooit. Chatten wel. We zijn kinderen van het Mobiele Tijdperk. En bovendien gebruik ik de chat ook de hele dag door voor mijn werk. Dus das handig. Chatten.
"Lieverd, ik ben zo misselijk. Ik heb al een heel aantal keer overgegeven."
Uh oh. Hoe kan dat nou? 'Normaal' heeft ze dat maar heel af en toe. Nu opeens heel veel. Er zou toch niks mis zijn?
"Nee lieverd, ik heb er geen koorts bij."
Oef. Dan zal het wel normaal zijn. Toch?
Voor de zekerheid toch maar even mijn eigen moeder polsen (die zit ook op de chat. Handig, want dan hoef je niet naar het buitenland te bellen. En online ben ik met mijn smartphone toch vanzelf altijd en overal. Reuze handig.)
"Ja hoor, dat is wel normaal. Meestal is het alleen de eerste twee of drie maanden."
Oef. Dus het gaat vanzelf over.
"Maar sommige vrouwen hebben er de hele zwangerschap last van."
Oh. Nou dat kan leuk worden. Fijn hoor, zwanger zijn. Wat een feest.
"Jullie hebben zeker geen beschuitjes? Die ze rustig kan eten voor het opstaan?"
Uhm nee, niet echt nee. Dit is het Land van Rijst en Noedels, niet van beschuitjes met kaas. (Helaas.)
Is dat eigenlijk normaal dat ik zo bezorgd ben? Ben ik het te bezorgd...?
"Wij waren dat niet hoor" laat mijn mama weten. "Maar het mag wel. Een beetje."
Oh. Gelukkig. Dan kan ik in elk geval met een gerust hart bezorgd zijn...
(Maar X moet ook nog werken. Oei oei oei.....)
X meldt zich op de chat. Bellen doen we nooit. Chatten wel. We zijn kinderen van het Mobiele Tijdperk. En bovendien gebruik ik de chat ook de hele dag door voor mijn werk. Dus das handig. Chatten.
"Lieverd, ik ben zo misselijk. Ik heb al een heel aantal keer overgegeven."
Uh oh. Hoe kan dat nou? 'Normaal' heeft ze dat maar heel af en toe. Nu opeens heel veel. Er zou toch niks mis zijn?
"Nee lieverd, ik heb er geen koorts bij."
Oef. Dan zal het wel normaal zijn. Toch?
Voor de zekerheid toch maar even mijn eigen moeder polsen (die zit ook op de chat. Handig, want dan hoef je niet naar het buitenland te bellen. En online ben ik met mijn smartphone toch vanzelf altijd en overal. Reuze handig.)
"Ja hoor, dat is wel normaal. Meestal is het alleen de eerste twee of drie maanden."
Oef. Dus het gaat vanzelf over.
"Maar sommige vrouwen hebben er de hele zwangerschap last van."
Oh. Nou dat kan leuk worden. Fijn hoor, zwanger zijn. Wat een feest.
"Jullie hebben zeker geen beschuitjes? Die ze rustig kan eten voor het opstaan?"
Uhm nee, niet echt nee. Dit is het Land van Rijst en Noedels, niet van beschuitjes met kaas. (Helaas.)
Is dat eigenlijk normaal dat ik zo bezorgd ben? Ben ik het te bezorgd...?
"Wij waren dat niet hoor" laat mijn mama weten. "Maar het mag wel. Een beetje."
Oh. Gelukkig. Dan kan ik in elk geval met een gerust hart bezorgd zijn...
(Maar X moet ook nog werken. Oei oei oei.....)
maandag 18 november 2013
En ze noemde hem: Blij
"Heb jij eigenlijk een kind?" We zijn bij onze thee-dealer en X is in een van haar beroemde vrijpostige buien. De thee-dame, jong nog, vindt het niet erg. X mag dat best vragen.
"Ja, ik heb een kindje."
"Oh... doet dat pijn, bevallen?"
De thee-dame geeft niet meteen antwoord, maar dat komt omdat de vraag haar een beetje overvalt. Die X toch... zoiets vraag je toch niet aan een onbekende? Maar even later heeft ze zich herpakt. We vernemen dat haar bevalling 4 uur heeft geduurd (X: "oh wat snel!"), dat het een jongetje is, en dat hij Kaixin heet. Blij, in het Chinees.
Blij!? Wie noemt zijn kind nu Blij??
Ik hoor het al voor me: Zes uur, mama heeft het avondeten klaar en roept: "Blij-hij! Binnenkomen nu, eten!"
Of op school: "Jongens wie weet er welke dag het vandaag is? Blij? Ja, Blij, zeg het maar."
Of later, als-ie gaat trouwen, heel plechtig: "Neemt gij, Blij, ....."
Nu weet ik dat Chinese namen doorgaans een bepaalde betekenis hebben. Zo kan een jongetje dat geboren wordt in de supercommunistische tijd van Mao Rood IJzer heten, of een meisje Bloeiende Lotus ofzo. Maar kom op... Blij??
Even later staan we weer buiten, en ik vraag X heel voorzichtig: "Zeg... is dat niet vreemd, om je kind Blij te noemen?"
X antwoordt: "Ik denk dat het een bijnaam is."
"Ja, ik heb een kindje."
"Oh... doet dat pijn, bevallen?"
De thee-dame geeft niet meteen antwoord, maar dat komt omdat de vraag haar een beetje overvalt. Die X toch... zoiets vraag je toch niet aan een onbekende? Maar even later heeft ze zich herpakt. We vernemen dat haar bevalling 4 uur heeft geduurd (X: "oh wat snel!"), dat het een jongetje is, en dat hij Kaixin heet. Blij, in het Chinees.
Blij!? Wie noemt zijn kind nu Blij??
Ik hoor het al voor me: Zes uur, mama heeft het avondeten klaar en roept: "Blij-hij! Binnenkomen nu, eten!"
Of op school: "Jongens wie weet er welke dag het vandaag is? Blij? Ja, Blij, zeg het maar."
Of later, als-ie gaat trouwen, heel plechtig: "Neemt gij, Blij, ....."
Nu weet ik dat Chinese namen doorgaans een bepaalde betekenis hebben. Zo kan een jongetje dat geboren wordt in de supercommunistische tijd van Mao Rood IJzer heten, of een meisje Bloeiende Lotus ofzo. Maar kom op... Blij??
Even later staan we weer buiten, en ik vraag X heel voorzichtig: "Zeg... is dat niet vreemd, om je kind Blij te noemen?"
X antwoordt: "Ik denk dat het een bijnaam is."
zondag 17 november 2013
Sint en Piet - Hoe fietsen we die erin?
5 december, 2019.
Ergens in China zit een Chinees-Nederlands gezin op Skype, te praten met een bevriend gezin in Nederland.
"En, is hij bij jullie ook gekomen? Sinterklaas?"
"Nee, hij heeft stilletjes onze metropool voorbijgereden. Helaas, want Kind is nu oud genoeg om te snappen dat Sinterklaas iets is waarbij je veel cadeautjes krijgt."
"Oh, dat krijgt-ie dus allemaal niet..."
"Nee, inderdaad. Oh, daar is-ie net. Zo, Kind, moet jij niet slapen? Ben jij nog wakker....?"
"Kannie slapuh."
"Ach gussie. Moet mama X een liedje voor je zingen?"
"Ja! Sint Klaas Poentje!"
Afijn, mama - met zwaar Chinees accent - zingt Sinterklaas Kapoentje, wat ze van mij, haar Nederlandse man, geleerd heeft. En dan vraagt Kindje:
"Papa wie is Sinterklaas?"
"Sinterklaas is Nederlandse Cultuur, mijn Kind."
"Huh? Kul? Tuur? Papa ik snapput nie..."
17 november, 2013.
Ergens in Beijing zit een Nederlandse man, wiens Chinese vrouw zwanger is, te dubben. Hoe gaat hij Sinterklaas uitleggen aan zijn kind, later?
Versie 1:
"Kind, Sinterklaas is een oude blanke man met een heleboel slaafjes. In 2012 waren die slaafjes nog allemaal zwart, maar daarna besloten de Nederlanders na vele verhitte discussies dat dit racistisch is en daarom verschenen in 2013 de eerste gekleurde pieten en dat werd daarna alleen nog maar erger. Daarom zie je in 2019 alleen nog maar veredelde clowns bij Sinterklaas."
Maar of je een kind van 5 met deze discussie moet vervelen? Neuh.
Versie 2:
"Kind, niemand weet wie Sinterklaas is. Of was, want hij bestaat helemaal niet echt. Vroeger wel, toen was het een heilige uit Turkije. Tegenwoordig maken de mensen er maar wat van. Dat-ie uit Spanje komt, en dat hij een stoomboot heeft, dat is allemaal onzin. Niet meer aan denken. Ga liever je Engelse huiswerk maken."
Hm, beetje harteloos. Niet echt geschikt voor het Vrolijke Gezin dat wij gaan hebben.
Versie 3:
"Lieve Kind, Sinterklaas is een meneer die veel van kindjes houdt. Maar wel alleen van lieve, niet van stoute. Lieve kindjes krijgen elk jaar heel veel cadeautjes van hem! En die Pieten zijn zijn helpers. In allerlei kleuren en maten. Diversiteit heet dat - jij bent ook divers. Jouw mama ziet er heel anders uit dan jouw papa. Maar ze zijn wel allebei ouders. Nou, zo is dat met pieten ook: ze zien er allemaal anders uit, maar zijn toch allemaal helpers van Sinterklaas. Misschien ziet Sinterklaas er volgend jaar ook wel anders uit! Nou, hier heb je een onverantwoord grote chocoladeletter en asociaal veel cadeautjes. Ben je blij?"
Want dat is natuurlijk waar het écht om gaat... de cadeautjes!
Ergens in China zit een Chinees-Nederlands gezin op Skype, te praten met een bevriend gezin in Nederland.
"En, is hij bij jullie ook gekomen? Sinterklaas?"
"Nee, hij heeft stilletjes onze metropool voorbijgereden. Helaas, want Kind is nu oud genoeg om te snappen dat Sinterklaas iets is waarbij je veel cadeautjes krijgt."
"Oh, dat krijgt-ie dus allemaal niet..."
"Nee, inderdaad. Oh, daar is-ie net. Zo, Kind, moet jij niet slapen? Ben jij nog wakker....?"
"Kannie slapuh."
"Ach gussie. Moet mama X een liedje voor je zingen?"
"Ja! Sint Klaas Poentje!"
Afijn, mama - met zwaar Chinees accent - zingt Sinterklaas Kapoentje, wat ze van mij, haar Nederlandse man, geleerd heeft. En dan vraagt Kindje:
"Papa wie is Sinterklaas?"
"Sinterklaas is Nederlandse Cultuur, mijn Kind."
"Huh? Kul? Tuur? Papa ik snapput nie..."
 |
| Wie zoet is, krijgt lekkers... |
17 november, 2013.
Ergens in Beijing zit een Nederlandse man, wiens Chinese vrouw zwanger is, te dubben. Hoe gaat hij Sinterklaas uitleggen aan zijn kind, later?
Versie 1:
"Kind, Sinterklaas is een oude blanke man met een heleboel slaafjes. In 2012 waren die slaafjes nog allemaal zwart, maar daarna besloten de Nederlanders na vele verhitte discussies dat dit racistisch is en daarom verschenen in 2013 de eerste gekleurde pieten en dat werd daarna alleen nog maar erger. Daarom zie je in 2019 alleen nog maar veredelde clowns bij Sinterklaas."
Maar of je een kind van 5 met deze discussie moet vervelen? Neuh.
Versie 2:
"Kind, niemand weet wie Sinterklaas is. Of was, want hij bestaat helemaal niet echt. Vroeger wel, toen was het een heilige uit Turkije. Tegenwoordig maken de mensen er maar wat van. Dat-ie uit Spanje komt, en dat hij een stoomboot heeft, dat is allemaal onzin. Niet meer aan denken. Ga liever je Engelse huiswerk maken."
Hm, beetje harteloos. Niet echt geschikt voor het Vrolijke Gezin dat wij gaan hebben.
Versie 3:
"Lieve Kind, Sinterklaas is een meneer die veel van kindjes houdt. Maar wel alleen van lieve, niet van stoute. Lieve kindjes krijgen elk jaar heel veel cadeautjes van hem! En die Pieten zijn zijn helpers. In allerlei kleuren en maten. Diversiteit heet dat - jij bent ook divers. Jouw mama ziet er heel anders uit dan jouw papa. Maar ze zijn wel allebei ouders. Nou, zo is dat met pieten ook: ze zien er allemaal anders uit, maar zijn toch allemaal helpers van Sinterklaas. Misschien ziet Sinterklaas er volgend jaar ook wel anders uit! Nou, hier heb je een onverantwoord grote chocoladeletter en asociaal veel cadeautjes. Ben je blij?"
Want dat is natuurlijk waar het écht om gaat... de cadeautjes!
zaterdag 16 november 2013
China verruimt 1-kind-politiek: "Schat, 1 is wel genoeg hoor"
In een restaurant - dagelijkse kost voor ons, want dat kan in China lekker goedkoop - vind ik het al moeilijk: keuzes maken. En nu we zwanger zijn, komen er nogal wat belangrijke keuzes op ons af. Die moeten allemaal gemaakt worden.
Een ervan is de nationaliteit van ons kind. Wordt het een Nederlandertje of toch een Chineesje? X is praktisch in gesteld en ikzelf hecht geen emotionele waarde aan een Nederlands paspoort, dus in principe kunnen we alle kanten op. Wat toevallig het meest voordelig is, willen we kiezen. In principe.
Op de korte termijn is de simpelste oplossing: het wordt een Chineesje. Kwestie van opgeven bij de burgerlijke stand, en klaar. Geen moeilijk gedoe met visums, hogere rekeningen, en later met schoolgang. Maar laat China nu het enige land ter wereld zijn met een zogenoemde 'een-kind-politiek'. Als de kleine een Chineesje wordt, vallen we daar dus onder.
X is enig kind - want ook haar ouders vielen onder de een-kind-politiek. Ik heb 1 broer. Volgens de huidige regels zorgt die broer van mij ervoor, dat we maar 1 kind zouden mogen. Want, alleen als beide ouders enig kind zijn, mag je 2 kinderen.
Toevallig gaat dat binnenkort veranderen. De regering wil 2 kinderen toestaan als één van de ouders enig kind is. Dan zouden wij dus 2 Chinese kindjes mogen hebben. Best goed nieuws dus.
Maar X is niet onder de indruk. Haar reactie op deze revolutionaire tegemoetkoming door de regering van haar land: "Schat, voor ons is 1 kind wel genoeg hoor."
Blij dat in elk geval één van ons goed keuzes kan maken. En eigenlijk heeft ze wel gelijk - op dit moment dan tenminste. Laten we maar beginnen met 1. Dat is al heftig genoeg, voor beginnelingen zoals wij.
Een ervan is de nationaliteit van ons kind. Wordt het een Nederlandertje of toch een Chineesje? X is praktisch in gesteld en ikzelf hecht geen emotionele waarde aan een Nederlands paspoort, dus in principe kunnen we alle kanten op. Wat toevallig het meest voordelig is, willen we kiezen. In principe.
Op de korte termijn is de simpelste oplossing: het wordt een Chineesje. Kwestie van opgeven bij de burgerlijke stand, en klaar. Geen moeilijk gedoe met visums, hogere rekeningen, en later met schoolgang. Maar laat China nu het enige land ter wereld zijn met een zogenoemde 'een-kind-politiek'. Als de kleine een Chineesje wordt, vallen we daar dus onder.
X is enig kind - want ook haar ouders vielen onder de een-kind-politiek. Ik heb 1 broer. Volgens de huidige regels zorgt die broer van mij ervoor, dat we maar 1 kind zouden mogen. Want, alleen als beide ouders enig kind zijn, mag je 2 kinderen.
Toevallig gaat dat binnenkort veranderen. De regering wil 2 kinderen toestaan als één van de ouders enig kind is. Dan zouden wij dus 2 Chinese kindjes mogen hebben. Best goed nieuws dus.
Maar X is niet onder de indruk. Haar reactie op deze revolutionaire tegemoetkoming door de regering van haar land: "Schat, voor ons is 1 kind wel genoeg hoor."
Blij dat in elk geval één van ons goed keuzes kan maken. En eigenlijk heeft ze wel gelijk - op dit moment dan tenminste. Laten we maar beginnen met 1. Dat is al heftig genoeg, voor beginnelingen zoals wij.
donderdag 14 november 2013
Hoe zit dat met dokters enzo?
"Ehm, wat bedoelt u precies mevrouw?"
De dokter kijkt X niet begrijpend aan. "Als u bedoelt dat u het wilt laten weghalen dan moet u naar een abortuskl..."
Wat? Nee, dat is niet de bedoeling, om de dooie dood niet! We willen ons kindje graag gezond en wel ter wereld brengen! Wat denkt u wel!?
En zo redden we nog voor zijn geboorte al voor het eerst zijn nog zeer prille leventje. We waren gewoon even bij een willekeurige buurt-dokter binnengesprongen omdat we het gewoon niet weten. Naar wat voor dokter moeten we? In wat voor ziekenhuis? En zelfs, in welke stad?
X staat namelijk nog steeds ingeschreven bij Schoonmama. En die woont niet in Beijing. Schoonmama heeft het al helemaal uitgedokterd: X zou het beste gewoon Beijing verlaten en naar Schoonmama's huis komen. Dan gaan ze daar naar een dokter (zodat we zeker weten dat de verzekering alles dekt) en gaan ze daar alles wel eens piekfijn regelen.
Ja maar... en ik dan? Moet ik dan eenzaam in Beijing achterblijven? Hallo? Schoonmama's plan heeft mij straal vergeten - een van de veelgehoorde mannenklachten bij zwangerschap, naar het schijnt. Vergeten worden.
De dokterskwestie vergeten we allerminst. Eerlijk gezegd weet ik het nog steeds niet. De dokter noemde een bepaald soort vrouwenziekenhuis. Ik weet nog dat we daar komende maandag naartoe zouden kunnen (maandag is mijn vrije dag dus ik hoef niet vergeten te worden). Maar hoe dat soort ziekenhuis ook al weer heet in het Chinees, ben ik helaas vergeten.
Nu maar hopen dat vergeetachtigheid geen zwangerschapskwaal is. Althans niet een waar X last van krijgt.
De dokter kijkt X niet begrijpend aan. "Als u bedoelt dat u het wilt laten weghalen dan moet u naar een abortuskl..."
Wat? Nee, dat is niet de bedoeling, om de dooie dood niet! We willen ons kindje graag gezond en wel ter wereld brengen! Wat denkt u wel!?
En zo redden we nog voor zijn geboorte al voor het eerst zijn nog zeer prille leventje. We waren gewoon even bij een willekeurige buurt-dokter binnengesprongen omdat we het gewoon niet weten. Naar wat voor dokter moeten we? In wat voor ziekenhuis? En zelfs, in welke stad?
X staat namelijk nog steeds ingeschreven bij Schoonmama. En die woont niet in Beijing. Schoonmama heeft het al helemaal uitgedokterd: X zou het beste gewoon Beijing verlaten en naar Schoonmama's huis komen. Dan gaan ze daar naar een dokter (zodat we zeker weten dat de verzekering alles dekt) en gaan ze daar alles wel eens piekfijn regelen.
Ja maar... en ik dan? Moet ik dan eenzaam in Beijing achterblijven? Hallo? Schoonmama's plan heeft mij straal vergeten - een van de veelgehoorde mannenklachten bij zwangerschap, naar het schijnt. Vergeten worden.
De dokterskwestie vergeten we allerminst. Eerlijk gezegd weet ik het nog steeds niet. De dokter noemde een bepaald soort vrouwenziekenhuis. Ik weet nog dat we daar komende maandag naartoe zouden kunnen (maandag is mijn vrije dag dus ik hoef niet vergeten te worden). Maar hoe dat soort ziekenhuis ook al weer heet in het Chinees, ben ik helaas vergeten.
Nu maar hopen dat vergeetachtigheid geen zwangerschapskwaal is. Althans niet een waar X last van krijgt.
dinsdag 12 november 2013
Zwanger: Honger Voor Twee
Met haar 1 meter 64 valt ze in de categorie van vrij kleine, schattige vrouwen. Bepaald geen struise veelvraat. Wat een groot risico voor mij inhoudt, want haar mond is nogal eens groter dan haar maag waardoor we soms een beetje te veel bestellen.
En wie mag dat allemaal opeten? Juist ik. Want anders is het verspilling en dat is natuurlijk mijn schuld. Ik ben dan ook niet meer zo dun als vroeger.
Maar nu is alles anders. Nu X zwanger is, heeft ze honger voor twee.
"Wat wil je vandaag eten, lieverd?" zei ze gisteren. "Het is nog voor je verjaardag."
Nou, dan weet ik het wel. Een lekkere pizza zou wel smaken. Het is ook een beetje nostalgie want toen we elkaar net leerden kennen, gingen we vaak naar een pizzarestaurant van dezelfde keten. In een ander winkelcentrum weliswaar, maar toch.
Zij doet de bestelling. "We willen graag de fruit-pizza, groot. En twee salades. En schat wil je de aardappelpartjes-frietjes of de geruite-schijfjesfrietjes? Oh weet je wat, doe maar allebei. En dan nog een lekker kaastaartje omdat je jarig bent."
Om een lange bestelling kort te maken: de hele tafel stond vol lekkernijen. Aan het eind van deze lunch zat ik zo propvol dat ik voor de hele week genoeg had gegeten.
Daarna rolden we op een slakkengangetje richting onze theedealer. We babbelen daar wat (waarbij de theedealer ons sterk afraadt om iets te kopen!).
En dan zegt ze: "Schat... ik sterf van de honger."
Dus wij niet direct naar huis, maar via het afhaal-restaurant. Dat ligt nog geen 5 minuten lopen van thuis. Maar dat eten heeft ons appartement nooit gehaald.
Eenmaal thuis zegt ze: "Schat... ik heb weer honger. Ik moet noten, walnoten en cashewnoten. Oh ik heb zo'n honger."
Ja, ja.. Afijn, ik dus linea recta weer terug naar het winkelcentrum. Je weet wel, met dat pizzarestaurant en die thee-dealer. Dat winkelcentrum waar we net vandaan kwamen.
Nu kan ik wel in discussie gaan met X, maar veel zin heeft dat niet. Met zwangere vrouwen kun je nooit in discussie gaan. Ten eerste omdat ze dan zeggen dat je als man het allemaal toch niet begrijpt. Hoe ze zich voelen en zo.
Ten tweede omdat het simpelweg 2 tegen 1 is.
In lengte win ik het nog steeds ruim van ze: X en de kleine zijn samen - bij elkaar opgeteld dus - op dit moment 1 meter 64 plus 1 millimeter. Maar o wat legt die van 1 millimeter veel gewicht in de schaal. (Figuurlijk. Nog wel.).
En wie mag dat allemaal opeten? Juist ik. Want anders is het verspilling en dat is natuurlijk mijn schuld. Ik ben dan ook niet meer zo dun als vroeger.
Maar nu is alles anders. Nu X zwanger is, heeft ze honger voor twee.
"Wat wil je vandaag eten, lieverd?" zei ze gisteren. "Het is nog voor je verjaardag."
Nou, dan weet ik het wel. Een lekkere pizza zou wel smaken. Het is ook een beetje nostalgie want toen we elkaar net leerden kennen, gingen we vaak naar een pizzarestaurant van dezelfde keten. In een ander winkelcentrum weliswaar, maar toch.
Zij doet de bestelling. "We willen graag de fruit-pizza, groot. En twee salades. En schat wil je de aardappelpartjes-frietjes of de geruite-schijfjesfrietjes? Oh weet je wat, doe maar allebei. En dan nog een lekker kaastaartje omdat je jarig bent."
Om een lange bestelling kort te maken: de hele tafel stond vol lekkernijen. Aan het eind van deze lunch zat ik zo propvol dat ik voor de hele week genoeg had gegeten.
Daarna rolden we op een slakkengangetje richting onze theedealer. We babbelen daar wat (waarbij de theedealer ons sterk afraadt om iets te kopen!).
En dan zegt ze: "Schat... ik sterf van de honger."
Dus wij niet direct naar huis, maar via het afhaal-restaurant. Dat ligt nog geen 5 minuten lopen van thuis. Maar dat eten heeft ons appartement nooit gehaald.
Eenmaal thuis zegt ze: "Schat... ik heb weer honger. Ik moet noten, walnoten en cashewnoten. Oh ik heb zo'n honger."
Ja, ja.. Afijn, ik dus linea recta weer terug naar het winkelcentrum. Je weet wel, met dat pizzarestaurant en die thee-dealer. Dat winkelcentrum waar we net vandaan kwamen.
Nu kan ik wel in discussie gaan met X, maar veel zin heeft dat niet. Met zwangere vrouwen kun je nooit in discussie gaan. Ten eerste omdat ze dan zeggen dat je als man het allemaal toch niet begrijpt. Hoe ze zich voelen en zo.
Ten tweede omdat het simpelweg 2 tegen 1 is.
In lengte win ik het nog steeds ruim van ze: X en de kleine zijn samen - bij elkaar opgeteld dus - op dit moment 1 meter 64 plus 1 millimeter. Maar o wat legt die van 1 millimeter veel gewicht in de schaal. (Figuurlijk. Nog wel.).
maandag 11 november 2013
Net Zwanger: aan wie vertel je het? En hoe?
Dus, dan ben je zwanger. Leuk. Maar dan?
Mijn eerste gedachte: bepaalde mensen moeten dit weten. Mijn beste vriend M hing aan Skype en heeft De Test zowat live meegemaakt, dus die wist het al. Dat schiet op.
De eerstvolgende kandidaat is Schoonmama. Want als je die niet snel iets nieuws vertelt, is het geen nieuws meer wanneer je het vertelt. Snap je? Als we het niet snel samen zouden vertellen, dan zou X het waarschijnlijk gewoon in een van de vele sms-jes vermelden die zij en haar moeder dagelijks uitwisselen. Tenminste, daar zag ik haar best voor aan.
Het was aan mij om het Grote Blijde Nieuws te vertellen. Maar ja. Hoe vertel je als man aan iemands moeder, dat je haar dochter hebt zwanger gemaakt?
Nu is Schoonmama een praktisch mens die al geruime tijd een kleinkinderwens koesterde, dus ik had in elk geval de wind mee. Maar dan nog. Ik kan toch moeilijk zeggen: 'Dag mama, alles goed? Ik moet even wat vertellen, ik ben onlangs wat vieze spelletjes met uw dochter gespeeld en mijn spul is erin geslaagd diep door te dringen en uw dochters ei te veroveren.' Dat zou toch... awkward zijn.
Dus ik heb maar gewoon gezegd, dat X maar niet ongesteld werd en dat we een test hadden gedaan en dat die test zegt dat we zwanger zijn. Ze vond het allang prima: een kleinkind op komst, wat geweldig!
Daarna volgden talloze adviezen waar ik geen ene moer van verstond - ze spreekt immers dialect op raketsnelheid.
Kandidaat nummer twee waren mijn ouders. Die waren de volgende avond aan de beurt. Voordeel is dat ik in elk geval in mijn eigen taal kon praten. Nadeel is dat ik door alle consternatie doodop was, die volgende avond. (Er moest ook gewoon gewerkt worden.)
Nu wist ik wel dat mijn ouders stiekem best wel zitten te wachten op een kleinkind. Maar oud worden is toch best een gevoeligheidje. Plompverloren zeggen: 'Ja hoor met ons gaat het goed en oh by the way jullie worden nu snel Opa & Oma.'. Niet verder vertellen, maar mijn moeder verft haar haar. Die wil zich echt geen oma voelen.
Dus heb ik in grote lijnen maar hetzelfde verhaal verteld. Niet ongesteld geworden, test gedaan, en de test zegt dat wij zwanger zijn.
Nou, daar zit je dan, op een herfstachtige zaterdagmiddag in Nederland, achter je computer waarop zoonlief vertelt dat je opa en oma wordt. Wat moet je daar nu op zeggen? Eerlijk gezegd weet ik zelf niet eens meer wat we besproken hebben, maar het is duidelijk dat het zowel voor onszelf als onze ouders nog even wennen is aan het idee. Gezinsuitbreiding, familie-uitbreiding... Niet niks.
Mijn eerste gedachte: bepaalde mensen moeten dit weten. Mijn beste vriend M hing aan Skype en heeft De Test zowat live meegemaakt, dus die wist het al. Dat schiet op.
De eerstvolgende kandidaat is Schoonmama. Want als je die niet snel iets nieuws vertelt, is het geen nieuws meer wanneer je het vertelt. Snap je? Als we het niet snel samen zouden vertellen, dan zou X het waarschijnlijk gewoon in een van de vele sms-jes vermelden die zij en haar moeder dagelijks uitwisselen. Tenminste, daar zag ik haar best voor aan.
Het was aan mij om het Grote Blijde Nieuws te vertellen. Maar ja. Hoe vertel je als man aan iemands moeder, dat je haar dochter hebt zwanger gemaakt?
Nu is Schoonmama een praktisch mens die al geruime tijd een kleinkinderwens koesterde, dus ik had in elk geval de wind mee. Maar dan nog. Ik kan toch moeilijk zeggen: 'Dag mama, alles goed? Ik moet even wat vertellen, ik ben onlangs wat vieze spelletjes met uw dochter gespeeld en mijn spul is erin geslaagd diep door te dringen en uw dochters ei te veroveren.' Dat zou toch... awkward zijn.
Dus ik heb maar gewoon gezegd, dat X maar niet ongesteld werd en dat we een test hadden gedaan en dat die test zegt dat we zwanger zijn. Ze vond het allang prima: een kleinkind op komst, wat geweldig!
Daarna volgden talloze adviezen waar ik geen ene moer van verstond - ze spreekt immers dialect op raketsnelheid.
Kandidaat nummer twee waren mijn ouders. Die waren de volgende avond aan de beurt. Voordeel is dat ik in elk geval in mijn eigen taal kon praten. Nadeel is dat ik door alle consternatie doodop was, die volgende avond. (Er moest ook gewoon gewerkt worden.)
Nu wist ik wel dat mijn ouders stiekem best wel zitten te wachten op een kleinkind. Maar oud worden is toch best een gevoeligheidje. Plompverloren zeggen: 'Ja hoor met ons gaat het goed en oh by the way jullie worden nu snel Opa & Oma.'. Niet verder vertellen, maar mijn moeder verft haar haar. Die wil zich echt geen oma voelen.
Dus heb ik in grote lijnen maar hetzelfde verhaal verteld. Niet ongesteld geworden, test gedaan, en de test zegt dat wij zwanger zijn.
Nou, daar zit je dan, op een herfstachtige zaterdagmiddag in Nederland, achter je computer waarop zoonlief vertelt dat je opa en oma wordt. Wat moet je daar nu op zeggen? Eerlijk gezegd weet ik zelf niet eens meer wat we besproken hebben, maar het is duidelijk dat het zowel voor onszelf als onze ouders nog even wennen is aan het idee. Gezinsuitbreiding, familie-uitbreiding... Niet niks.
zondag 10 november 2013
Een Baby voor je Verjaardag - We zijn Zwanger!
X. voelt altijd precies wanneer ze ongesteld gaat worden. Minstens een week van tevoren voelt ze het al aankomen. Ook deze maand. Oktober was nog niet om, of X zei al: "M, ik word ongesteld. Sorry, geen baby..."
Op 7 november stond de ongesteldheid op het programma, dus wij wachten. Maar niets. Sterker nog, in plaats daarvan zei X opeens: "M, misschien ben ik zwanger."
Jaja, dat zal wel. Het is bekend dat X nog wel eens van gedachten verandert, maar dat leek me in dit geval toch een beetje onmogelijk: zwanger met terugwerkende kracht. Maar de maandelijkse gebeurtenis kwam niet, die dag.
De volgende dag was ik jarig. Maar aan mijn verjaardag dacht ze niet, die morgen. Geen 'gefeliciteerd met je verjaardag schat' en zelfs geen cadeautje (hoewel dat laatste een verhaal apart is, dat vertel ik misschien nog wel eens). Wel: 'Ik ben ECHT misschien zwanger, M.'
Afijn, jarig of niet, het was een gewone vrijdag dus er moest ook nog gewerkt worden. Gedurende de dag kreeg ik wel 6 of 7 berichtjes: 'M, volgens mij ben ik echt zwanger hoor'. 'Ik heb net overgegeven.' 'Ik ben zo moe en volgens mij ben ik dus echt wel zwanger'.
Toen nam ik een kloek besluit. Dit ging zo niet langer. Tijd voor een Test!
Dus ik voor het eerst van mijn leven een zwangerschapstest gekocht. Tjee een test... dat begint wel erg 'echt' te worden.
Die avond had ik toevallig afgesproken om met mijn beste vriend wat bij te kletsen via Skype. Ergens tijdens het gesprek kwam ook X thuis. Terwijl vriend M. en ik aan het babbelen waren over wat die-en-die gedaan had en andere dingen, zei mijn lieve eega: 'Schat waar is die zwangerschapstest'?
Tsja. Vriend M. dan toch ook maar even ingelicht over wat er nu écht belangrijk voor mij was. Terwijl X de (uiteraard Chineestalige) gebruiksaanwijzing doornam, vertelde ik vriend M. hoe de vlag erbij stond. Misschien waren we zwanger en we gingen NU testen.
X. verdween in het toilet met de test. Een paar minuten later kwam ze er weer uit. Ik liet vriend M. heel even voor wat hij was. Skype zelf stond nog aan, dus hij heeft alles kunnen horen.
We keken naar de test. Er stonden twee streepjes. Zwanger... alhoewel: het tweede streepje was wel wat bleekjes. Kan de test fout zijn? 'Nee M.,'zei X. 'Ik ben ECHT zwanger! Geloof je het niet?'
Ik had gedacht dat ik meteen zou gaan dansen en springen. Maar ik kon het nog niet helemaal bevatten. Zwanger? Wij? Ik? Al zo lang, zo vaak aan gedacht dat het geweldig zou zijn om een echt gezin te beginnen. Gebeden dat we alsjeblieft alsjeblieft niet al te lang zouden moeten wachten voor het 'raak' zou zijn... en dan al in de Tweede Ronde zwanger? Zou het echt echt echt, écht waar zijn...?
Vriend M. zei: 'M, je moet nu even samen met X zijn. Ik spreek je later wel weer!'. Hij had gelijk. Dit was even Te Groot voor mij om zo maar even te beseffen.
Eén ding stond in elk geval vast. Dit is de meest bijzondere verjaardag die ik ooit heb gehad.
 |
| Zwanger! Ja toch? |
maandag 4 november 2013
Foliumzuur. Wie is er niet groot mee geworden?
Wij hebben het nu ook: Foliumzuur. Een Must voor Alle Stellen Die Zwanger Willen Worden!
Ik stond erop dat we het busje met 60 pilletjes zouden kopen. Ook al vond ik het eerlijk gezegd best aan de prijs: 133 RMB, omgerekend meer dan 15 euro. Maar ach, voor je kind doe je alles, nietwaar. Zelfs als dat nog niet eens geconcipeerd is. Klein detail, maar een kniesoor die daarop let.
Maar.... Schoonmoeder denkt hier dus even anders over. Via sms in X's telefoon kreeg ik op mijn kop. Waarom koop ik nou een busje foliumzuurtabletten voor zo veel geld, als zij voor 3 RMB (nog geen 0,50 euro) een busje voor 1 maand kan kopen? En daarnaast, waarom zou je überhaupt foliumzuurpilletjes kopen als er ook foliumzuur zit in sinaasappels??
Schoonma is lief, maar Schoonma is ook van de oude stempel. Van de tijd dat de baby'tjes nog gewoon geboren werden zonder poespas. Zo van je seks - zwanger - kind - klaar. Hopsakee. (Hoewel ze misschien een punt heeft, maar ik ben nog niet zo ver dat ik dat wil toegeven.)
Ik hou mijn hart vast als ze straks ook alles beter weet als dat kind, geconcipieerd en wel, er eenmaal is...
Maar ik krijg haar wel. Morgen koop ik gewoon 80 kilo sinaasappels en zeg ik tegen X: hier, foliumzuur. Eet smakelijk.
Ik stond erop dat we het busje met 60 pilletjes zouden kopen. Ook al vond ik het eerlijk gezegd best aan de prijs: 133 RMB, omgerekend meer dan 15 euro. Maar ach, voor je kind doe je alles, nietwaar. Zelfs als dat nog niet eens geconcipeerd is. Klein detail, maar een kniesoor die daarop let.
 |
| Foliumzuur uit Schoonmoeders tijd. |
Schoonma is lief, maar Schoonma is ook van de oude stempel. Van de tijd dat de baby'tjes nog gewoon geboren werden zonder poespas. Zo van je seks - zwanger - kind - klaar. Hopsakee. (Hoewel ze misschien een punt heeft, maar ik ben nog niet zo ver dat ik dat wil toegeven.)
Ik hou mijn hart vast als ze straks ook alles beter weet als dat kind, geconcipieerd en wel, er eenmaal is...
Maar ik krijg haar wel. Morgen koop ik gewoon 80 kilo sinaasappels en zeg ik tegen X: hier, foliumzuur. Eet smakelijk.
zaterdag 2 november 2013
Intro - Je neemt ze niet... je krijgt ze (of niet)
Het is dus toch zo ver gekomen.... nee fout. Dat klinkt alsof we al honderd jaar een relatie hebben en eindelijk besluiten om aan kinderen te beginnen. Dat is niet zo. Eigenlijk zijn we best snel.
In het diepste geheim zijn we er aan begonnen... nee, ook fout. De Schoonmoeder weet het al. Die weet alles. Daar zorgt X. wel voor. En ook sommige vrienden zien de bui al hangen. Tenminste, dat denk ik. Want praten doen we er niet over. Wij niet, bedoel ik. Wat onze vrienden met elkaar konkelefoezen als wij er niet zijn, weet ik niet. En op het werk zijn er collega's die maar wat graag een 'bedrijfsbaby' zouden willen. En mijn ouders... die zeggen niets maar zouden het maar wat leuk vinden. Zo'n (langverhoopt) kleinkind.
Nou ja... ze voelen zich nu al zo oud. Dat wordt met een kleinkind natuurlijk meteen veel erger. Dus zo erg is het niet, dat het allemaal nog niet zo ver is.
Maar goed, we hebben dus de voorbehoedsmiddelen aan de kant gesmeten. In september al. Een leerzame ervaring: zwanger word je niet zo maar, al die je nog zo goed je best. Kinderen neem je niet... je krijgt ze. Of, zoals bij ons tot nu toe, je krijgt ze (nog) niet.
Het is nu begin november. We naderen het eind van de 'tweede ronde'. Spannend? Niet echt. X. voelt doorgaans al 10 dagen van tevoren dat ze ongesteld gaat worden. We bereiden ons dus mentaal voor op (een teleurstelling en op) ronde nummer drie.
Aangezien Schoonmoeder de reputatie heeft om steevast van 1x seks zwanger te worden, is het woord 'dokter' en 'onderzoek' al gevallen in huize M&X. Maar gelukkig zijn er Zwangerschapswebsites. En die zeggen dat je, zelfs als de omstandigheden optimaal zijn, maar tussen de 15 en 25 procent kans hebt om zwanger te worden.
Twee keer niet in de prijzen gevallen... driemaal is scheepsrecht? Voor ons trans-cultureel koppel, zou het natuurlijk leuk zijn als dit oud-Nederlandse spreekwoord uitkomt...
En daarmee is er toch alvast 1 geboorte een feit. Dit weblog is begonnen!
In het diepste geheim zijn we er aan begonnen... nee, ook fout. De Schoonmoeder weet het al. Die weet alles. Daar zorgt X. wel voor. En ook sommige vrienden zien de bui al hangen. Tenminste, dat denk ik. Want praten doen we er niet over. Wij niet, bedoel ik. Wat onze vrienden met elkaar konkelefoezen als wij er niet zijn, weet ik niet. En op het werk zijn er collega's die maar wat graag een 'bedrijfsbaby' zouden willen. En mijn ouders... die zeggen niets maar zouden het maar wat leuk vinden. Zo'n (langverhoopt) kleinkind.
Nou ja... ze voelen zich nu al zo oud. Dat wordt met een kleinkind natuurlijk meteen veel erger. Dus zo erg is het niet, dat het allemaal nog niet zo ver is.
Maar goed, we hebben dus de voorbehoedsmiddelen aan de kant gesmeten. In september al. Een leerzame ervaring: zwanger word je niet zo maar, al die je nog zo goed je best. Kinderen neem je niet... je krijgt ze. Of, zoals bij ons tot nu toe, je krijgt ze (nog) niet.
Het is nu begin november. We naderen het eind van de 'tweede ronde'. Spannend? Niet echt. X. voelt doorgaans al 10 dagen van tevoren dat ze ongesteld gaat worden. We bereiden ons dus mentaal voor op (een teleurstelling en op) ronde nummer drie.
Aangezien Schoonmoeder de reputatie heeft om steevast van 1x seks zwanger te worden, is het woord 'dokter' en 'onderzoek' al gevallen in huize M&X. Maar gelukkig zijn er Zwangerschapswebsites. En die zeggen dat je, zelfs als de omstandigheden optimaal zijn, maar tussen de 15 en 25 procent kans hebt om zwanger te worden.
Twee keer niet in de prijzen gevallen... driemaal is scheepsrecht? Voor ons trans-cultureel koppel, zou het natuurlijk leuk zijn als dit oud-Nederlandse spreekwoord uitkomt...
En daarmee is er toch alvast 1 geboorte een feit. Dit weblog is begonnen!
Abonneren op:
Posts (Atom)