Aanstaande papa mag met een gerust hart bezorgd zijn

"Lieverd..."
X meldt zich op de chat. Bellen doen we nooit. Chatten wel. We zijn kinderen van het Mobiele Tijdperk. En bovendien gebruik ik de chat ook de hele dag door voor mijn werk. Dus das handig. Chatten.
"Lieverd, ik ben zo misselijk. Ik heb al een heel aantal keer overgegeven."

Uh oh. Hoe kan dat nou? 'Normaal' heeft ze dat maar heel af en toe. Nu opeens heel veel. Er zou toch niks mis zijn?

"Nee lieverd, ik heb er geen koorts bij."
Oef. Dan zal het wel normaal zijn. Toch?

Voor de zekerheid toch maar even mijn eigen moeder polsen (die zit ook op de chat. Handig, want dan hoef je niet naar het buitenland te bellen. En online ben ik met mijn smartphone toch vanzelf altijd en overal. Reuze handig.)
"Ja hoor, dat is wel normaal. Meestal is het alleen de eerste twee of drie maanden."
Oef. Dus het gaat vanzelf over.
"Maar sommige vrouwen hebben er de hele zwangerschap last van."
Oh. Nou dat kan leuk worden. Fijn hoor, zwanger zijn. Wat een feest.
"Jullie hebben zeker geen beschuitjes? Die ze rustig kan eten voor het opstaan?"

Uhm nee, niet echt nee. Dit is het Land van Rijst en Noedels, niet van beschuitjes met kaas. (Helaas.)

Is dat eigenlijk normaal dat ik zo bezorgd ben? Ben ik het te bezorgd...?
"Wij waren dat niet hoor" laat mijn mama weten. "Maar het mag wel. Een beetje."

Oh. Gelukkig. Dan kan ik in elk geval met een gerust hart bezorgd zijn...

(Maar X moet ook nog werken. Oei oei oei.....)