Het is dus toch zo ver gekomen.... nee fout. Dat klinkt alsof we al honderd jaar een relatie hebben en eindelijk besluiten om aan kinderen te beginnen. Dat is niet zo. Eigenlijk zijn we best snel.
In het diepste geheim zijn we er aan begonnen... nee, ook fout. De
Schoonmoeder weet het al. Die weet alles. Daar zorgt X. wel voor. En ook
sommige vrienden zien de bui al hangen. Tenminste, dat denk ik. Want
praten doen we er niet over. Wij niet, bedoel ik. Wat onze vrienden met
elkaar konkelefoezen als wij er niet zijn, weet ik niet. En op het werk
zijn er collega's die maar wat graag een 'bedrijfsbaby' zouden willen.
En mijn ouders... die zeggen niets maar zouden het maar wat leuk vinden.
Zo'n (langverhoopt) kleinkind.
Nou ja... ze voelen zich nu al zo oud. Dat wordt met een kleinkind
natuurlijk meteen veel erger. Dus zo erg is het niet, dat het allemaal
nog niet zo ver is.
Maar goed, we hebben dus de voorbehoedsmiddelen aan de kant gesmeten. In
september al. Een leerzame ervaring: zwanger word je niet zo maar, al
die je nog zo goed je best. Kinderen neem je niet... je krijgt ze. Of, zoals bij ons tot nu toe, je krijgt ze (nog) niet.
Het is nu begin november. We naderen het eind van de 'tweede ronde'.
Spannend? Niet echt. X. voelt doorgaans al 10 dagen van tevoren dat ze
ongesteld gaat worden. We bereiden ons dus mentaal voor op (een teleurstelling en op) ronde nummer
drie.
Aangezien Schoonmoeder de reputatie heeft om steevast van 1x seks
zwanger te worden, is het woord 'dokter' en 'onderzoek' al gevallen in
huize M&X. Maar gelukkig zijn er Zwangerschapswebsites. En die
zeggen dat je, zelfs als de omstandigheden optimaal zijn, maar tussen de
15 en 25 procent kans hebt om zwanger te worden.
Twee keer niet in de prijzen gevallen... driemaal is scheepsrecht? Voor
ons trans-cultureel koppel, zou het natuurlijk leuk zijn als dit
oud-Nederlandse spreekwoord uitkomt...
En daarmee is er toch alvast 1 geboorte een feit. Dit weblog is begonnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten